Αν Αλλάξουμε Εμείς θα Αλλάξουν και οι Πολιτικοί Μας

Αν Αλλάξουμε Εμείς θα Αλλάξουν και οι Πολιτικοί Μας
29/11/2011
Πρόσφατες δημοσκοπήσεις  έδειξαν ότι ένα μεγάλο ποσοστό  των ελλήνων  αδιάφοροι για την  πολιτική, ένας λαός  που κύριο γνώρισμα  είναι η πολιτικολογία. Σε μια απόπειρα αυτού του φαινομένου, ίσως μια από τις αιτίες να είναι και η χαμηλή  λαϊκή εκτίμηση προς τους πολιτικούς. Οι πολιτικοί γενικότερα και το επιφανές βαδίζουν  τμήμα τους, οι βουλευτές, χρεώνονται με πλήθος αρνητικών  πραγμάτων. Στην καλύτερη περίπτωση  τους καταλογίζεται ότι το κύριο μέλημά τους  είναι η επανεκλογή τους και ότι αυτό το μέλημα καθορίζει τις όποιες επιλογές τους. Και είναι αξιοσημείωτο ότι οι κρίσεις  αυτές δεν αφορούν μόνο τους πολιτικούς  και τους βουλευτές κάποιων αντιπάλων κομμάτων, τα ίδια σκέφτονται και για τους «δικούς τους» βουλευτές οι οπαδοί και οι ψηφοφόροι τους: τους υποστηρίζουν σαν εργαλείο χρήσιμο για τη διεκπεραίωση των υποθέσεων τους.
Μπορεί η κατακραυγή αυτή να είναι υπερβολική. Είναι., πάντως, αλήθεια – και ίσως αποτελεί  ελαφρυντικό – ότι η συνηθισμένη σταδιοδρομία ενός πολιτικού τον αναγκάζει να περάσει από δουλειές και δοκιμασίες  καταστρεπτικές για το ήθος του και  για τη σπονδυλική του στήλη. Αν ξεκινήσει από την κομματική «νεολαία» - απαλλαγμένη  από τα καθήκοντα  της αφισοκόλλησης και κάποιων δυναμικών εκδηλώσεων – θα έχει  θητεύσει σε ένα σχολείο ελιγμών όπου η ανάδειξη κατά βάση εξαρτάται από την εύνοια κάποιου αρχηγού. Αλλά κι αν μπει απευθείας στην κομματική ζωή και πάλι σύντομα θα καταλάβει ότι η προσκόλληση στον αρχηγό ή κάποιος δελφίνο, η υποταγή στη γραμμή, το κλείσιμο των ματιών σε κάποιες παρανομίες, η κολακεία του ψηφοφόρου  και οι  ψεύτικες υποσχέσεις είναι στοιχεία πολύ  χρήσιμα για την κομματική και πολιτική άνοδο. Που να περισσέψει χώρος για πολιτική σκέψη, για πολιτικό ήθος, για πολιτική αξιοκρατία.
Μια από τις κρίσιμες συνέπειες αυτής της κατάστασης είναι ότι λειτουργεί αποτρεπτικά  στους πιο εκλεκτούς από τους νέους που κάποια στιγμή αναλογίσθηκαν  το ενδεχόμενο της ανάμιξής τους στην πολιτική.
Όλα αυτά οδηγούν ε μια γενικότερη  αποδοκιμασία των πολιτικών που κατά κανόνα εκδηλώνεται  προς κάθε κατεύθυνση, καμιά φορά προς τους ίδιους τους ενδιαφερόμενους. Το πρόβλημα όμως είναι ότι η αποδοκιμασία των πολιτικών εύκολα μετατρέπεται σε αποδοκιμασία της πολιτικής. δεν αποδοκιμάζονται μόνον οι άνθρωποι  που την ασκούν κακώς ή έστω και τα συστήματα που προκαλούν την κακή άσκησή της, αποδοκιμάζεται η ίδια η πολιτική, το  ενδιαφέρον γι’ αυτήν και η ενασχόληση μαζί της. Και από εδώ αρχίζουν οι κίνδυνοι.
Η πολιτική είναι αναγκαία εφόσον  η πράξη κράτους είναι αναγκαία. Κράτος δεν θα χρειαζόταν μόνον σε μια αναρχική   κοινωνία, όπου οι άνθρωποι θα ήταν άγγελοι και θα συζούσαν χωρίς κακίες και πάθη, χωρίς να πρέπει να εργάζονται και να  συναλλάσσονται, περιφερόμενοι σε παραδεισιακούς λειμώνες και ζώντας με τους καρπούς  που θα έκοβαν από τα δένδρα.
Κάποια μορφή κράτους ήταν πάντα, είναι τώρα και πιθανότατα θα είναι στο μέλλον, αναγκαία. Κάποιος πρέπει να έχει την  εξουσία να ρυθμίζει με κανόνες τη συμβίωσης  των ανθρώπων, να επιβάλει κυρώσεις για την παράβαση των κανόνων αυτών και να οργανώνει όλες τις διαδικασίες που χρειάζονται  για τη θέσπιση, την εφαρμογή, την  τήρηση και την περιφρούρηση των κανόνων, Ακόμα και κείνοι που υποστηρίζουν ότι στην εποχή μας χρειάζεται λιγότερο  κράτος» δεν είπαν ποτέ ότι το κράτος δεν χρειάζεται καθόλου.
Η ολική κατάργηση του κράτους ήταν μια  από τις πολλές προφητείες του Κ. Μαρξ, που διαψεύσθηκαν από την πραγματικότητα: στην τελική του φάση, όταν ο κομμουνισμός θα έκανε τον άνθρωπο να περάσει από το βασίλειο της ανάγκης στο βασίλειο  της ελευθερίας, το κράτος θα μαραίνονταν. Αβέβαιο ήταν το τι θα αντικαθιστούσε ως  ρυθμιστής της συμβίωσης. Βέβαια είναι ότι   ογδόντα χρόνια  λειτουργίας οδήγησαν στην πιο διογκωμένη παντοδυναμία  του κράτους που είχε εμφανισθεί στην σύγχρονη ιστορία.
Η κρατική  εξουσία προϋποθέτει κάποιον φορέα και η πολιτική δεν είναι παρά το σύνολο των ενεργειών που συνδέονται με την ανάδειξη του φορέα της κρατικής εξουσίας. Βέβαια, στις δημοκρατίες ο υπέρτατος  φορέας  της κρατικής εξουσίας είναι ο ίδιος ο λαός. Αλλά  εκεί χρειάζονται  κατά κανόνα  κάποια πρόσωπα  που θ ασκήσουν την εξουσία αυτή, στο όνομα του λαού ως  εκπρόσωποι του . Πολιτικοί  είναι τα πρόσωπα  που ασκούν  κρατική εξουσία.
Αν αποδοκιμάζουμε  τους σημερινούς πολιτικούς  πρέπει να τους αλλάξουμε ή πιο  ακριβοδίκαια, πρέπει να αλλάξουμε  όσους αποδοκιμάζουμε.  Θα πρέπει και εμείς  να σταματήσουμε να πηγαίνουμε στα γραφεία τους αναπτύσσοντας τις πελατειακές  σχέσεις για μικρό εξυπηρετήσεις.
Οι κραυγές και οι ψίθυροι  κατά τις πολιτικής  είναι συνηθισμένη κατάληξη  της απογοήτευσης  από την κακή  άσκησή της. Ως ξέσπασμα δικαιολογούνται, αλλά ως  γενικότερη τοποθέτηση  είναι επικίνδυνα  γιατί παραγνωρίζουν τον αναντικατάστατο  ρόλο της πολιτικής  και των πολιτικών στη λειτουργία της δημοκρατίας.  Έτσι ανοίγει η πόρτα για τις εκτροπές . Αν θέλουμε να εκφράζουμε ελεύθερα  την άποψη μας να είμαστε αυτεξούσιοι, η πολιτική είναι το μοναδικό μέσο. Όσο άχαρο κι αν είναι το έργο, η ανύψωση του επιπέδου της πολιτικής  είναι χρέος όλων μας.  Και η ανύψωση αυτή δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί αν είμαστε κλεισμένη μέσα στον ατομικό μας μικρόκοσμο. Μόνο αν όλοι αντιληφθούμε τη δύναμη μας και την αξιοποιήσουμε θα αλλάξει και ο δημόσιος βίος. 
 





ΕΚΤΥΠΩΣΗ
0
Your rating: None
Tags:  

Με Ελπίδα Και Όχι βία Γίνονται Αλλαγές
Στη σημερινή  πολιτική – οικονομική κατάσταση, διαπιστώνουμε ότι υπάρχει  πέρα των άλλων και έλλειμμα πολιτικού κριτηρίου: Η ιστορική γνώση και η σωστή ενημέρωση  της εσωτερικής αλλά και της παγκόσμιας  οικονομικής – πολιτικής – γεωστρατηγικής κατάστασης. 
Σχόλια (0) περισσότερα
Οι Πολιτικοί να Δράσουν Μακριά Από Κομματικές Ταμπέλες
Οι Πολιτικοί να Δράσουν Μακριά Από Κομματικές Ταμπέλες
Ζούμε σε  εποχή κρίσης και σύγχυσης. Η σύγχυση αυτή είναι ίσως δικαιολογημένη. Άρα  φυσικές και  οι παρεξηγήσεις και παρερμηνείες. Οι ραγδαίες  οικονομικές  εξελίξεις  συμπαρέσυραν κοινωνικές ανακατατάξεις. Ανέτρεψαν  κέντρα εξουσίας,  δημιούργησαν νέα.
Σχόλια (0) περισσότερα
Η εφεδρεία δεν είναι η λύση για το δημόσιο
Η εφεδρεία δεν είναι η λύση για το δημόσιο
Από την ίδρυση του σύγχρονου ελληνικού κράτους η κομματική επέλαση στην κρατική μηχανή ήταν το πρώτο μέλημα κάθε πολιτικού αρχηγού. Από την μεταπολίτευση και μετά την συντήρηση ανέλαβαν τα κομματικά στελέχη που ονομάστηκαν και «δικά τους παιδιά» που έγινε και κεντρικό προεκλογικό σύνθημα των δυο εξουσιαστικών κομμάτων.
Σχόλια (0) περισσότερα
Τελευταία Σχόλια