Η εφεδρεία δεν είναι η λύση για το δημόσιο

Από την ίδρυση του σύγχρονου ελληνικού κράτους η κομματική επέλαση στην κρατική μηχανή ήταν το πρώτο μέλημα κάθε πολιτικού αρχηγού. Από την μεταπολίτευση και μετά την συντήρηση ανέλαβαν τα κομματικά στελέχη που ονομάστηκαν και «δικά τους παιδιά» που έγινε και κεντρικό προεκλογικό σύνθημα των δυο εξουσιαστικών κομμάτων.

 

Η ξεδιάνδροπη κομματικοποίηση του κράτους ήταν ο απλούστερος τρόπος για να «συμμορφωθεί» η κρατική μηχανή  με τις επιθυμίες των πολιτικών προϊσταμένων και να «δικαιωθούν» αυτή που είχαν αδικηθεί από την προηγούμενη  κυβέρνηση. Μέχρι την χρονιά που ψηφίστηκε ο νόμος Πεπονή για τις προσλήψεις στο δημόσιο με τη διαδικασία του ΑΣΕΠ, ο πιο χυδαίος  ρουσφετολόγος πολιτικός έπρεπε  να επενδύσει  στην ιδιοτέλεια με ευγενή κίνητρα καθολικής αποδοχής του  πελατειακού συστήματος αναξιοκρατίας. 

Δυστυχώς το κράτος μπορεί σήμερα να περνά την πιο μεγάλη κρίση στη σύγχρονη ιστορία του αλλά όπως δηλώνουν πολιτικοί από όλα σχεδόν τα κόμματα  είναι δύσκολο να αλλάξει η νοοτροπία.
Το πρόβλημα  της κομματικοποιημένης δημόσιας μηχανής επισημαίνεται με τα χειρότερα μελανά χρώματα, από τους πολιτειακούς παράγοντες, αλλά στην  πράξη γίνονται πάλι τα ίδια: δεν θέλουν να βάλουν το μαχαίρι στο κόκαλο για να φτιάξουν μια ανεξάρτητη, αξιοκρατικά στελεχωμένη δημόσια διοίκηση, είναι δύσκολο γιατί το εκλογικό κόστος  θα είναι πολύ μεγάλο, γι’ αυτό δεν μπορούν να προχωρήσουν οι αλλαγές, ή οι όποιες μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται ειδικά αυτό τον καιρό.  Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι τα «στελέχη διοικούν και οι πολιτικοί απλά επιβλέπουν» δεν είναι δυνατόν να λειτουργήσει η μηχανή με όσα μύρια αυτό συνεπάγεται για την οικονομία της χώρας.

Όλοι γνωρίζουμε ότι κάτι πρέπει να γίνει, τόσο από την πικρή εμπειρία από το χθες μέχρι σήμερα, όσο και από την  πετυχημένη εμπειρία άλλων ευρωπαϊκών χωρών που να έχουν περίπου τα ίδια δεδομένα με την δική μας χώρα.
Το πρόβλημα είναι δύσκολο και έχει μεγάλο πολιτικό κόστος , αλλά η οικονομική ανάπτυξη και η αποτελεσματική αντιμετώπιση  των κοινωνικών  προβλημάτων απαιτούν  μια σοβαρή και μακριά από την κομματικοποίηση  κρατική μηχανή.

 

Ο Ελληνικός λαός πρέπει να πεισθεί ότι οι αλλαγές και οι όποιες μεταρρυθμίσεις γίνονται είναι δίκαιες και ότι δεν υπήρχε άλλος τρόπος αντιμετώπισης των προβλημάτων.
Δεν μπορεί ο πολιτικός προϊστάμενος να προβαίνει σε οριζόντιες αποφάσεις, χωρίς να λαμβάνει υπόψη καθόλου τις ανάγκες των υφισταμένων του. Δεν φταίει ο πολίτης που πριν τριάντα χρόνια προσελήφθη με ρουσφέτι στο δημόσιο αλλά ο πολιτικός που χωρίς να εξετάσει τα επαγγελματικά του προσόντα, έβλεπε μόνο αν ήταν κομματικό ψηφοσυλέκτης ή καλός αφισοκολλητής, όπως δεν του είπε ότι μετά από τριάντα χρόνια έστω και να είχες τα τοπικά προσόντα  δεν σου τα αναγνωρίζω, και σε βγάζω σε εφεδρεία, ή σου κόβω το μισθό κατά 70% χωρίς να δίνει τα ανάλογα περιθώρια αναπροσαρμογής του οικογενειακού του προγράμματος. Λες και το πρόβλημα της δημόσια διοίκησης είναι η ηλικία, τα τυπικά και όχι τα ουσιαστικά  προσόντα. Για παράδειγμα θέλουν να κάνουν τους δημοσιογράφους που εργάζονται στα δημόσια μέσα ενημέρωσης ή στα γραφεία τύπου να μπορούν, να ολοκληρώσουν την εργασία τους μέσα σε ένα οκτάωρο! Και μόνο αυτό δείχνει πόσο στο πόδι πάρθηκε η απόφαση γενικά της εφεδρείας.

Θα έπρεπε πρώτα οι πολιτικοί υπεύθυνοι να προχωρήσουν με σταθερά βήματα πρώτον σε μια έγκυρη καταγραφή των δημοσίων υπαλλήλων (και όχι να βγάλουν ότι στη χώρα μας υπάρχουν τρεις αρχιεπίσκοποι!) δεύτερον σ’ ένα εξωρθολογισμό για την κάλυψη των αναγκών του δημοσίου, (δηλαδή να μην είναι τρεις εφοριακή διευθυντές στην πρωτεύουσα και κανένας σε ακριτικό νησί), τρίτον  να άρουν το αμετάθετο και στη συνέχεια να έρθει η εφεδρεία.

Το πρόβλημα  στη δημόσια διοίκηση δεν είναι η εφεδρεία και το επόμενο βήμα η απόλυση αλλά η έλλειψη σωστού προγραμματισμού και αξιοπιστίας των πολιτικών υπευθύνων προς τους πολίτες. Πρέπει οι πολιτικοί υπεύθυνοι να κατανοήσουν ότι για να πάρει μπρος η κρατική μηχανή για να βοηθήσει στην οικονομική ανάπτυξη για να ξεπεραστούν τα κοινωνικά προβλήματα ο εργαζόμενος  θέλει αξιοπιστία και δίκαια μεταχείριση από τους προϊσταμένους του.